Drie weken nadat het grote woord eruit is, zitten we tegenover elkaar aan tafel. Het is na het eten, de tafel is afgeruimd; het gesprek gaat al wekenlang nergens anders over dan over de grote veranderingen die eraan komen, over hoe lief haar verleden ziet, of ze echt transgender is.

En ik zie dat er iets veranderd is in haar gezicht. Het zal nog drie jaar duren voordat de hormonen haar trekken gaan verzachten. Maar toch zie ik dat haar uitstraling nu al zachter is geworden. Iets van spanning is er al verdwenen: de krampachtigheid waarmee ze jaren heeft geprobeerd om te passen in het plaatje ‘man’. Ja, deze weg is goed voor haar. Ik knik naar de persoon die onzichtbaar aan het ontluiken is. Wat het voor mij ook zal worden, dit is de weg die zij moet gaan.

‘Blijf je bij me?’ Haar grootste angst is dat ze mij kwijt gaat raken. Ik zou haar zo graag geruststellen. Maar hoe kan ik weten welk effect de hormonen op haar zullen hebben? En wat dat voor mij betekent? Hoe kan ik weten of ik dat nieuwe lijf dat ze straks krijgt, nog kan beminnen? Of haar karakter nog blijft zoals ik nu van haar houd?

‘Vandaag blijf ik bij je’, zeg ik. ‘En morgen zal ik ook van je houden. Maar verder kan ik niet kijken. Ik kan alleen beloven dat ik je eerlijk zal vertellen wat deze transitie met mij doet.’

‘Zie jij mij eigenlijk als vrouw?’, vraagt lief. Ook al zo’n onmogelijke vraag. Ze is zeventien jaar de man van mijn dromen geweest. Hoe kan ik haar nu zien als vrouw? Ik weet wat er onder die rok en blouse zit. Ik weet hoe ze ervoor zorgt dat haar beha echt gevuld lijkt. Ik ken de verhalen die ze eindeloos voor zichzelf aan het vertellen is, over toen ze tien was en in de kledingkast van haar moeder dook. Over toen ze twaalf was en bang was om in een spiegel te kijken op school omdat ze vreesde dat de andere kinderen daarin het meisje zouden zien dat ze zo graag wilde zijn.

Ik zie haar onzekerheid, haar behoefte aan erkenning en bevestiging. De komende jaren is het mijn taak om haar steun in de rug te zijn, haar onzekerheid op te vangen en haar te bevestigen dat ze mag zijn wie ze is. Maar waar ligt de grens tussen haar bevestiging geven en mezelf ontrouw worden? ‘Nee, ik kan nog niet zeggen dat ik je als vrouw zie,’ vertel ik haar. ‘Je bent vooral jij, de unieke persoon die ik liefheb en met wie ik al mijn hele volwassen leven samen ben.’ Haar gezicht betrekt. Het is niet het antwoord dat ze had willen horen. ‘Je bent in ieder geval mislukt als man,’ zeg ik er achteraan. Daarvan klaart haar gezicht op. Dat klinkt als een goed begin.

Deze relatie is er niet alleen voor haar. Het doel in mijn leven is niet om mijn trans vrouw te steunen door haar transitie heen en de rest van haar leven. Onze relatie is altijd een relatie geweest die voor ons beiden goed was. En dat wil ik zo houden. Uiteindelijk moet er weer een balans komen, waarin zij voor mij net zo belangrijk is als ik voor haar. O ja en kunnen we afspreken dat we per dag maximaal een uur over transgenderkwesties praten? Ik raak uitgeput van iedere dag de hele dag met dit ene onderwerp bezig zijn. Heb af en toe een time out nodig. En in mijn leven gebeurt ook nog wel wat anders.