Ik loop op ijsschotsen: onder mij schuift de wereld voortdurend en ik heb nergens houvast aan. Degene die ik altijd gezien heb als mijn man, blijkt helemaal geen man te zijn. Hoe kan dat? Iets dat zo fundamenteel verankerd ligt in mijn denken, in mijn opvoeding, in mijn cultuur: dat de wereld bestaat uit mannen en vrouwen, is toch gaan schuiven. Wat gaat er nog meer schuiven? Als jij geen man bent, wat is dan een man? Als jij vrouw blijkt te zijn, ben ik dan lesbisch? Wat is een man en wat is een vrouw? Waarom ben ik verliefd geworden op jou? Ben ik verliefd geworden op de vrouw in jou? Of op de man die ik dacht te zien? Ben ik eigenlijk wel verliefd geworden op jou, of op een droombeeld? Heb ik mezelf voor de gek gehouden? Wat is er nog waar van het verleden?

Wat gisteren onwankelbare waarheid leek, is vandaag aan scherven gegaan; wat morgen waar zal zijn, zie ik nog niet. Er ontstaat kortsluiting in mijn hersenen, iedere keer als ik je zie en weer verrast ben dat je niet de man bent die ik gedroomd had. Ik ben onzeker geworden over alles. Ik moet mezelf resetten maar ik weet nog niet hoe.

Het vraagt sterke schoenen om jezelf te blijven als om je heen de hele wereld is gaan schuiven. Kan ik het aan: de verwarring in de ogen kijken en leven zonder houvast? Lopen op ijsschotsen, blijven meebewegen zonder in het ijskoude water te vallen? Wie weet hoe lang het duurt voordat ik weer grond onder de voeten voel? Het enige houvast dat ik heb, is mijn liefde. Ik hou van jou en dat verandert niet zomaar alleen omdat je een rok bent gaan dragen.